Kameroen: regering blijft onze medische activiteiten weigeren tijdens extreem geweld

Al meer dan vier jaar heerst er extreem geweld in de Engelstalige regio’s in West-Kameroen. De situatie voor de bevolking is er catastrofaal geworden, in wat algemeen bekend staat als de "Engelstalige crisis". Dorpen die worden aangevallen, executies, ontvoering, foltering en vernieling zijn er de nieuwe norm geworden.

Kameroen verbiedt onze teams om te werken

In deze levensgevaarlijke context blijft de Kameroense regering de activiteiten van onze teams ter plekke verbieden. Al zes maanden lang worden we gedwongen om onze vitale zorg stop te zetten; tienduizenden mensen worden zo dringende, levensreddende zorg ontzegd. De steun van Artsen Zonder Grenzen is des te belangrijker omdat steeds minder organisaties ter plaatse blijven door onveiligheid en aanvallen op personeel.

We roepen de Kameroense regering op: hef de schorsing van onze teams op!

We roepen de Kameroense regering met klem op: hef deze schorsing onmiddellijk op, laat onze teams hun werk doen en geef prioriteit aan de essentiële en urgente medische noden van de bevolking. Onze activiteiten kunnen niet voor onbepaalde tijd on hold blijven staan.

Onze noodhulp is essentieel voor de bevolking

We lanceerden onze noodhulp in het westen van Kameroen in 2018, in overleg met het Kameroense ministerie van Volksgezondheid. In een reactie op de kritieke gezondheidssituatie ondersteunden we er zorgcentra en klinieken en zetten de enige (!) gratis 24/7 ambulancediensten op.

Plotse stopzetting van onze activiteiten

Maar op 8 december 2020 zetten Kameroense autoriteiten dit plots stop. De reden? Onze teams werden beschuldigd van te nauwe banden met niet-gouvernementele gewapende groeperingen in het gebied. Maandenlang hebben we hevige gesprekken gevoerd met de regering om deze beschuldigingen te weerleggen. Toch zijn we er tot dusver niet in geslaagd om onze activiteiten opnieuw op te starten.

Beslissing met enorme impact voor de bevolking

“Al zes maanden worden onze vitale medische diensten geweigerd. Dit eist een onaanvaardbare tol voor Kameroense burgers. Deze beslissing betekent een flinke klap voor de medische en humanitaire toegang”, zegt Emmanuel Lampaert, die de activiteiten in Kameroen vanuit Brussel coördineert. “Op dit moment zien onze gezondheidswerkers in de gemeenschap mensen sterven en lijden door het gebrek aan behandeling in dorpen en ontheemde gemeenschappen. Het dispatchcenter van onze ambulancedienst blijft maar noodoproepen binnenkrijgen, we moeten ze allemaal afwijzen. Dat is verschrikkelijk. Hoe kan de regering deze onnodige sterfgevallen rechtvaardigen?”

1,4 miljoen mensen hebben dringende humanitaire hulp nodig

Gewapend geweld en schendingen van mensenrechten haalden de afgelopen jaren wel de krantenkoppen, maar de impact van deze crisis op de medische basisbehoeften van mensen wordt vaak over het hoofd gezien. Volgens de laatste cijfers van de VN, zijn meer dan 700.000 mensen op de vlucht en hebben meer dan 1,4 miljoen mensen dringend humanitaire hulp nodig in Noordwest- en Zuidwest-Kameroen.

Toegang tot zorg is extreem beperkt

“Toegang tot gezondheidsdiensten is extreem beperkt door de onveiligheid, lockdowns en aanvallen op zorgcentra. Eén op de vijf van die centra functioneert niet meer. Mensen op de vlucht durven nauwelijks nog naar het ziekenhuis of apotheek te gaan. Bovendien kunnen nog maar weinig mensen een behandeling of zelfs maar de rit tot bij het ziekenhuis betalen door de economische crisis. De sterfte onder ouderen, vrouwen en kinderen is toegenomen.”

Essentiële zorg voor mensen op de vlucht

Tot december behandelden onze teams in de regio patiënten voor verkrachting, foltering, brandwonden en schotwonden, maar de overgrote meerderheid van de patiënten heeft hulp nodig voor bevallingen, malaria of diarree. Onze patiënten zijn vooral mensen op de vlucht.

Weinig respect voor onpartijdigheid en neutraliteit van onze medische teams

 “We zijn een van de weinige medische organisaties die in die twee regio’s aanwezig zijn om de medische noodbehoeften op te vangen, en de context is een grote uitdaging”, zegt Emmanuel Lampaert. “Sinds we met onze interventies zijn begonnen, kregen onze medische staf, vrijwilligers en patiënten regelmatig te maken met bedreigingen en geweld van gewapende groeperingen, zowel van de staat als niet-statelijke groepen. Er is weinig respect voor de humanitaire principes van onpartijdigheid en neutraliteit. Onze ambulances zijn beschoten en bestolen, onze medische centra zijn beschoten en onze collega’s met de dood bedreigt. En toch bleven onze medewerkers dag in dag hun werk doen: hulp bieden aan mensen in nood.”