Myanmar

In 2018 weigerde de regering van Myanmar nog steeds om humanitaire hulpverleners toegang te verschaffen tot de conflictgebieden en ontheemden. Ook Artsen Zonder Grenzen werd gehinderd in zijn mogelijkheden om medische bijstand te verlenen.

In 2018 verkregen erg weinig humanitaire organisaties toegang tot het noorden van Rakhine en nog minder van hen kregen toestemming om hulp te verlenen. Ondanks herhaaldelijke verzoeken mocht ons team zijn medische activiteiten niet hervatten, met uitzondering van de begeleiding van hiv-patiënten in twee regeringsziekenhuizen vanaf juli.

Onze mobiele teams in Sittwe, in het centrum van Rakhine, bleven eerstelijnszorg bieden en dringende overbrengingen regelen voor patiënten uit alle gemeenschappen. In 2018 lanceerden we een nieuw programma rond geestelijke gezondheid. In het kader daarvan bezochten medewerkers van Artsen Zonder Grenzen wekelijks kampen in de township Pauktaw. Daar worden immers Kaman- en Rohingya-moslims vastgehouden sinds 2012, toen ze wegens geweld moesten uitwijken. Die diensten werden ook verleend in Aung Mingalar, een gesloten moslimgetto in de stad Sittwe en in etnische Rakhine-dorpen in de townships Sittwe en Ponnagyun.

De plannen om Rohingya-vluchtelingen in november te repatriëren vanuit Bangladesh werden niet uitgevoerd, aangezien geen van hen bereid was om terug te keren naar Myanmar. De gezondheidstoestand en leefomstandigheden van de personen die nog steeds in Rakhine verblijven, baren ons zorgen. In augustus herhaalden we onze oproep aan de autoriteiten om internationale hulporganisaties onbelemmerde toegang te verschaffen en toe te laten om onafhankelijk onderzoek te voeren naar de huidige behoeften.

Hiv-behandeling

De voormalige grootste verstrekker van hiv-behandelingen, Artsen Zonder Grenzen, werkt nog steeds nauw samen met het ministerie van Volksgezondheid en Sport om patiënten over te schakelen op het gedecentraliseerde nationale aidsprogramma zodat ze dichter bij huis verzorgd kunnen worden. Daaronder vallen ook patiënten die gelijktijdig behandeld worden voor andere aandoeningen zoals hepatitis C, tuberculose (tbc) en multiresistente tbc.

De patiënten worden overgebracht van onze projecten in Yangon, Shan, Kachin en Dawei (Tanintharyi). Alleen al in Yangon slaagden we er in 2018 in 6.000 patiënten over te brengen. Zo konden onze teams uitgebreide zorg verlenen aan onze resterende patiënten en zich toeleggen op gemeenschapswerk, opleiding en peer-to-peerbegeleiding in een poging om de verspreiding van hiv aan banden te leggen. We richtten ons op groepen die een hoog risico op besmetting lopen, zoals de vissersgemeenschappen en gastarbeiders in Dawei en sekswerkers, druggebruikers en migranten in Shan en Kachin. In die twee staten hebben het aanhoudende conflict en de massale ontheemding bijkomende barrières opgeworpen die de medische bijstand bemoeilijken.

In december behandelden we nog 2.270 hiv-patiënten in Dawei, waar we sinds 2017 ook mensen screenen op en behandelen voor hepatitis C. Bijna 90% van onze patiënten die gecoïnfecteerd zijn met hepatitis C werd in 2018 behandeld met hoogst doeltreffende direct werkende antivirale middelen.

Basisgezondheidszorg in Naga

We hebben mobiele teams in Naga in Sagaing, een afgelegen, bergachtige regio in het noorden van Myanmar. Daar heeft de bevolking beperkte toegang tot basisgezondheidszorg, vooral tijdens het regenseizoen, wanneer verschillende gemeenschappen maandenlang onbereikbaar kunnen zijn. Onze teams voerden 8.500 medische consultaties uit in 2018. Daarvoor reisden ze soms maar liefst acht uur met de motor naar de meest afgelegen dorpen, vaak over gevaarlijke modderige wegen. We ondersteunden daarnaast ook het ministerie van Volksgezondheid bij vaccinatiecampagnes en de opsporing en screening van tbc.