Haïti: “Versterking nodig: alle hens aan dek!”
Een urgentie in een van de ziekenhuizen die AZG in Haïti beheert. Ahmed, de projectverantwoordelijke, beschrijft de mobilisatie en de felle emoties van het team.
Het is 19u45 wanneer ik de eerste sirenes hoor. Twee grote vrachtwagens waarin de passagiers opeengepakt zaten, zijn op elkaar gebotst. De urgentiezaal van het AZG-ziekenhuis ligt vol gewonden. Ik roep de AZG op die al zijn teruggekeerd naar het basiskamp. “We hebben meteen versterking nodig: alle hens aan dek!”
Een half uur later is het team volledig. Ik breng hen snel op de hoogte: “Gewonden van alle categorieën: 30 mensen. Nog meer patiënten zijn onderweg. De spoedarts en chirurgen zijn de aanspreekpunten voor het medisch personeel. De logistiek komt met mij mee!” Ik ben nog maar net gestopt met praten of de lokale staf, die ook was gaan rusten, staat er al. Ik heb ze niet eens moeten opbellen. Iedereen weet wat hij moet doen. Er wordt niet geroepen, er wordt niet gehaast, iedereen doet zijn werk. Deze houding kalmeert de gewonden en hun begeleiders. Mensen vertrouwen ons.
Om 22u30 komt er een nieuwe golf van gewonden aan, het is niet mooi om zien. Toch moeten we voortdoen, vastberaden en professioneel… Om 23u30 kondigt de spoedarts eindelijk aan: “De gewonden die stabiel zijn, mogen naar de observatiezalen gebracht worden.” Iedereen schiet in actie. Er zijn geen chirurgen, artsen of niet-medisch personeel meer: we zijn allemaal brancardiers geworden!
Het is voorbij middernacht, de laatste rechte lijn voor we naar huis kunnen. In de wagen zijn we even stil, dan kruisen onze blikken elkaar. Iemand zegt trots: “Jongens, 43 gewonden, van wie de helft ernstig en in levensgevaar, en we hebben ze allemaal gered!” Tegen de nieuwe pediater die op haar eerste dag meteen in het bad werd gegooid, zeg ik: “Bedankt voor wat je hebt gedaan en wat je nog gaat doen. En ‘welkom’ bij AZG!”
> Terug naar het dossier - In Haïti is ook de “post-urgentie” een urgentie!
