Internationale Dag tegen Holebifobie en Transfobie: dit is Yuli haar verhaal

Transgender vrouwen die asiel aanvragen in Griekenland moeten niet-discriminerende toegang hebben tot seksuele en reproductieve gezondheidszorg die aan hun behoeften voldoet. Yuli*, een Cubaanse, vroeg asiel aan in Griekenland na een pijnlijke en gevaarlijke reis die des te moeilijker was voor haar als zwarte transgender vrouw.  Ze is lang, zelfverzekerd en ze straalt, maar ze krijgt rillingen als ze terugdenkt aan de reis naar Rusland, een van de weinige landen die toegankelijk is voor Cubaanse paspoorthouders. Daarna kwamen eindeloze wandelingen, busreizen, werd ze teruggestuurd door grenswachten, pesterijen, aanvallen, dagen en nachten in een mannengevangenis, voordat ze eindelijk veiligheid vond.  

als transgender vrouw ontsnappen aan vervolging

“Net als alle transvrouwen hier in Griekenland besloot ik Cuba te verlaten omwille van het systeem," zegt Yuli. In Cuba begrijpen noch mijn familie, noch de maatschappij transpersonen. Je bent een “escoria” [parasiet] alleen maar omdat je je vrouw voelt of je als vrouw identificeert. Ze denken dat je gek bent, dus geven ze je geen toegang tot werk, gezondheidszorg of enige vorm van hulp. Het is een heel systeem dat LGBTQI+ mensen in de steek laat.

"Ik heb de ‘atravesi’ gedaan om vrijheid te vinden. Als je besluit je thuisland te verlaten, is dat omdat het leven daar onmogelijk is. Ik sterf liever onderweg dan dat ik in Cuba blijf.

Yuli wil vechten voor haar gemeenschap

"Ik wil een stem zijn voor de transgemeenschap in mijn land. Het is superbelangrijk dat mensen toegang hebben tot medische en sociale ondersteuning, want de meeste transpersonen die daar wonen, hebben geen medicijnen. Zo lijden ze bijvoorbeeld aan seksueel overdraagbare aandoeningen, en dat is het leven… Maar het is heel moeilijk om medische hulp te vinden.

"Als je aankomt in een land dat niet dezelfde taal of cultuur heeft, moet je in het ziekenhuis je lichaam laten zien terwijl niemand je kent. Ik weet dat het Griekse medische systeem heel goed is. Maar het probleem is het geslacht. We zijn trans, en bovenal hebben we een zwarte huidskleur".

"Onlangs had een vriendin van mij, een asielzoekster, psoriasis (ontstekingen en rode vlekken) over haar hele lichaam. Ze had alle Griekse wettelijke documenten om in aanmerking te komen voor hulp in het ziekenhuis. Een dokter begon haar ongepaste vragen te stellen. Ik was bij haar om te vertalen, om haar te helpen. We spreken geen perfect Grieks, maar we begrijpen elkaar via lichaamstaal. Het was een slechte periode voor ons allebei. We besloten een ander ziekenhuis te zoeken dat meer openstond voor dit 'probleem': een donkere huidskleur hebben en trans zijn."

Toegang tot de juiste zorg

"We hebben mensen nodig die ons echt begrijpen, zodat ze ons kunnen helpen. Bij Artsen Zonder Grenzen kunnen we altijd terecht voor een consult. Ze zorgen voor ons, maken afspraken om naar de dokter te gaan, om condooms te halen, toegang te krijgen tot PrEP (pre-exposure prophylaxis voor hiv)".

"Alle trans mensen in mijn gemeenschap en ik zijn dankbaar [voor Artsen Zonder Grenzen] omdat ze al Spaanse tolken hebben die ons alles kunnen uitleggen en vertalen wat we moeten weten over de ziekte. Bij AZG hebben we toegang tot artsen wie het niet uitmaakt of je al dan niet wettelijk erkend bent, een asielzoeker bent of uit Cuba of Congo komt.

"Het personeel legt uit wat onze ziekten zijn en hoe de behandeling zal verlopen. Iedereen is heel geduldig en zorgt ervoor dat we afspraken krijgen met specialisten in de verschillende ziekenhuizen.

"Via AZG krijg ik toegang tot diensten waarvan we niet eens wisten dat ze bestonden. Veel transpersonen zoals ik zijn zich bijvoorbeeld duizelig gaan voelen. We weten niet wat angst is, wat depressie is, wat een paniekaanval is. Maar als je [naar AZG] komt, kun je een psycholoog of psychiater raadplegen of therapie krijgen.

Kracht putten uit de mensen om haar heen

"De meeste transpersonen moeten karakter tonen, want als de maatschappij je uitsluit, als je familie je afwijst, moet je nog sterker zijn om door te gaan met leven".

"Misschien komt het door mijn angst en depressie dat ik bijna elke dag iemand nodig heb die me een dikke knuffel geeft en zegt: 'Maak je geen zorgen, alles komt goed'. Het is niet allemaal goed, maar ik voel me goed als de maatschappelijk werkers die me kennen me een dikke knuffel geven, mijn arm aanraken en zeggen: 'Maak je geen zorgen'."

"Dat is het belangrijkste in het leven, want we hebben liefde nodig. We hebben mensen nodig die begrijpen wat er in ons hoofd omgaat en wat we nodig hebben."

Voorbereiden op de toekomst

"Zoals elke vrouw heb ik veel dromen die ik ooit hoop te vervullen.

"Ik denk dat mijn geest helderder is nu de mensen om me heen me kennis hebben laten maken met genderkwesties en me hebben geïnformeerd over de transgender- en LGBTQI+-gemeenschap. Ik voel me nu veiliger. Ik heb voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik bij een gemeenschap hoor die dezelfde seksuele geaardheid deelt."

"Veel trans mensen uit Cuba willen naar Spanje komen omdat daar Spaans wordt gesproken. Ik besloot in Griekenland te blijven. Ik vond veel Griekse mensen die erg aardig voor me waren en ik voel me veiliger in Griekenland dan in Cuba."

"Ik heb veel gestudeerd in mijn leven. Ik ben een persoon die houdt van communicatie, het sociale leven, vrienden maken, mensen helpen. Ik wil uitgaan. Ik wil me vrij voelen. En ik wil natuurlijk graag een Grieks vriendje!"

Ed: *Yuli is een aangenomen naam. Ze werd in het Engels geïnterviewd en haar woorden zijn bewerkt voor de duidelijkheid.