Faceme, 43 jaar, is seropositief en krijgt aidsremmers. Ze is mama van twee kinderen van 16 en 18 jaar. Haar man overleed in 2001 aan een hersenvliesontsteking. Op dit moment is het moeilijk om zich te laten testen op hiv/aids, maar wellicht waren de ziektes van haar man aan mekaar gelinkt.
"Het was 10 maart 2012. Men had me net verteld dat ik seropositief was. Ik had me gewoon laten testen omdat ik het anderen zag doen in het ziekenhuis. Ik heb mijn schoonvader zien overlijden door hiv, dus ik wilde me laten testen. In mijn familie is er niemand anders seropositief en mijn kinderen werden nooit getest.
Toen men me vertelde dat ik hiv had, heb ik eerst zenuwachtig gelachen. Daarna heb ik heb de arts gevraagd of ze me konden behandelen want ik wist dat ik zo in leven zou blijven. Ik ben begonnen met aidsremmers in augustus 2013.
Het ziekenhuis van Chimombe is een half uur wandelen. Als ik een behandeling moet krijgen, zorgt Artsen Zonder Grenzen voor vervoer. Elke drie maanden krijg ik medicijnen via ons collectief systeem. We zijn met een kleine groep van vijf seropositieve mensen. Vroeger waren me wet zeven, maar iemand stierf aan obesitas, en ik heb geen idee wat er met de andere is gebeurd.
Elke drie maanden komen we samen op de plaats waar de medicijnen verdeeld worden. Alle leden van onze groep wonen in de buurt. Mijn behandeling slaat goed aan, want het virus is bijna ondetecteerbaar in mijn bloed. In september moet ik op controle in het ziekenhuis, maar we doen dat samen met de groep. We doen dat een keer per jaar."
Sinds 2014 heeft Artsen Zonder Grenzen screeningen opgestart in Gutu om baarmoederhalskanker op te sporen bij vrouwen. We doen dat in het kader van ons aids-project. Onze teams op het terrein helpen het Zimbabwaanse Ministerie van Gezonheid en Jeugd om informatiesessies te organiseren in ziekenhuizen. Artsen Zonder Grenzen gaat ook naar dorpen om er patiënten te ontmoeten om het belang van screening uit te leggen.
